PROLOG

Przeszłość bohaterów

Sześcioletni blondyn bawił się w pokoju figurkami bohaterów anime Dragon Ball. Po chwili do pokoju malca wszedł wysoki mężczyzna. Miał równie żółte włosy, co mały, były tylko dłuższe. Swoimi dużymi, błękitnymi oczami patrzył na chłopca.

- Tak, tata?- spytał maluch.

- Chcę ci coś dać.- Mężczyzna ukucnął przy synu, po czym z kieszeni spodni wyjął wisiorek. Na czarnym rzemyku był zawieszony zielono-niebieski kryształ, a obok niego dwie małe, metalowe kuleczki (wrzuć zdjęcie wisiorka).

- Co to, tata?

- Ten wisiorek jest przekazywany w rodzinie Namikaze od wielu pokoleń.- powiedział mężczyzna z uśmiechem.- Każdy młody członek w linii prostej naszej rodziny od mojego prapraprapradziadka dostaje go w wieku sześciu lat. Mój dziadek przekazał go mojemu tacie, mój tata mi, ja daję go tobie, a gdy twój syn będzie miał sześć lat, dasz mu go.- mężczyzna zawiesił wisiorek na szyi swojego syna. Kryształ sięgał aż do pępka.- Chyba jest trochę za duży.- mężczyzna z uśmiechem podrapał się po karku.- Wszyscy w naszej rodzinie byli więksi w wieku sześciu lat, musisz podrosnąć.

- Nie bój nic, tata!- maluch przyłożył zaciśniętą pięść do swojej pięści.- Kiedyś będę od ciebie większy! (tu specjalnie dałam 'tata', a nie 'tato' i 'większy', a nie 'wyższy')

- Wiem, Naruto, wiem.- mężczyzna poczochrał włosy malucha.

- Tata!- oburzył się malec i zaczął układać włosy byleby wróciły do wcześniejszego stanu.- Mówiłem, żebyś tak nie robił!

- Hai, hai.- Mężczyzna się roześmiał. (Hai- tak; tak jest)

Wciąż oburzony malec powrócił do zabawy, a Minato opuścił pokój. Mamy wspaniałego syna, Kushina, pomyślał idąc do kuchni, by zrobić obiad.

***

Dziesięcioletni chłopiec o ciemnych włosach i czarnych oczach siedział w szpitalu. Z jego oczu płynęły łzy.

- No, Sasuke. Nie płacz – powiedział mężczyzna o równie czarnych oczach i włosach.- Mężczyźni nie płaczą.

Malec otarł rękawem łzy.

- Poczekaj tu na mnie. Wypełnię papiery i pójdziemy do domu.

Mężczyzna odszedł zostawiając malucha samego. Czarno-włosy spojrzał za okno. Wiatr unosił kwiaty wiśni, które leniwie usunęły się z pola widzenia chłopca. Wiśnia? Przecież po drodze nie było żadnego drzewa..., pomyślał.

Do chłopca podeszła dziewczyna w jego wieku. Miała różowe włosy do połowy szyi. W ręce trzymała pluszowego misia. Sasuke szybko odwrócił twarz, by dziewczyna nie zobaczyła łez.

- Czemu płaczesz?- spytała.

- Nie twoja sprawa – odburknął Sasuke.

- Tere fere kuku.- Dziewczyna się roześmiała.

- Co tu robisz?- spytał Sasuke.

- Przyszłam tu do mojej babci. Źle się czuje. Proszę.- Dziewczyna wyciągnęła w stronę Sasuke rękę z misiem.

- Czemu mi to dajesz?- oburzył się Sasuke.- Nie potrzebuję twojego... miśka.

- Weź go.- Dziewczyna włożyła w ręce chłopaka swojego pluszaka.- Muszę lecieć, pa!

Różowo-włosa odbiegła, a do Sasuke podszedł mężczyzna, który przed chwilą odszedł.

- Idziemy, Sasuke.

- Hai, Madara oji-san. (tak, wuju)

- Skąd masz tego miśka?

- Dostałem od koleżanki.

- Rozumiem, chodźmy.

Sasuke podszedł do wuja, po chwili wyszli ze szpitala.

- Oji-san, gdzie Itachi?

- Twój tchórzliwy brat wyjechał bez pożegnania do szkoły w Anglii.

Sasuke przemilczał odpowiedź wuja. Rozmyślał o tym, że jego rodzice już nie żyją.

***

Piętnastoletni chłopak z czarnymi oczami i ciemnymi włosami sięgającymi do łopatek spiętymi w kitkę właśnie zabierał swój bagaż. Był na lotnisku w angielskim mieście Selby. Do chłopaka podszedł mężczyzna z czarnymi włosami do połowy pleców. Jego oczy były żółte, jak u węża.

- Bratanek Madary?- spytał.

- Zależy, dla kogo – odpowiedział chłodno chłopak.

- Tak, bratanek Madary.- Mężczyzna westchnął.- Twój wuj oddał cię pod moją opiekę. Nie mówił ci o mnie?

- To zależy od tego, kim jesteś.

- Ah, gdzie te moje maniery!- Mężczyzna zrobił typowego face palm'a, po czym wysunął rękę w stronę chłopaka.- Orochimaru, przyjaciel twojego wuja.

- Mój wuj nie ma przyjaciół.- Chłopak spojrzał odważnie w oczy mężczyzny, ignorując wyciągniętą w jego stronę rękę.

- Ach tak. Więc jesteśmy... znajomymi po fachu. Nie przedstawisz się?

- Skoro masz się mną opiekować, powinieneś wiedzieć, jak się nazywam – odparł chłopak idąc z walizką i torbą w stronę wyjścia z lotniska.

- Madara uprzedził mnie, że jesteś trochę chamski i nieuprzejmy, ale ja już się tobą zajmę.

- Zajmiesz? - Chłopak stanął.- Wyjaśnijmy coś sobie. Ja nie potrzebuję ciebie, ty mnie nie obchodzisz.

- Jeszcze zmienisz zdanie.

- Powodzenia – odparł chłopak, po czym opuścił teren lotniska.

Następnie czarnooki złapał taksówkę i podał kierowcy adres. Później, gdy byli na miejscu, chłopak zapłacił odpowiednią sumę, po czym stanął razem z bagażami naprzeciwko wysokiego nowoczesnego budynku. Zadzwonił dzwonkiem, po chwili usłyszał:

- Kto to?

- Itachi Uchiha.

- Wchodź, wchodź. Wszyscy się dziwiliśmy czemu cię jeszcze nie ma. Witaj w skromnych progach Akatsuki.

Brama otworzyła się, a Itachi wszedł do budynku. Rozpoczynał nowe życie i nie pozwoli zepsuć tego Madarze, czy Orochimaru.

***

Ośmioletni szatyn o ciemnych oczach zatrzymał się. Nic nie widział, ręka siostry mu to uniemożliwiała.

- Długo mam jeszcze czekać?

- Jeszcze chwila – odparła jego siostra.- Mama powinna zaraz tu być.

Gdy chłopak podniósł rękę, dziewczyna ją odtrąciła.

- Nie zabiorę ręki.

- A uspokój się – burknął szatyn, po czym podrapał się po czerwonym kle, jaki miał na lewym policzku. Na prawym widniał taki sam symbol jego klanu.- Widzisz? Chciałem się tylko podrapać.

- Już mi nie udowadniaj, jaki jesteś wspaniały, kurduplu.- Siostra chłopaka się roześmiała.

- Kiedyś cię przerosnę, nee-san!- oburzył się szatyn. (nee-san/-chan - siostra)

- Jasne, jasne. Powodzenia, kurduplu.

W odpowiedzi szatyn burknął coś niezrozumiałego i zabawnie nadął policzki, na co jego siostra się roześmiała.

Doszła do nich kobieta, bardziej podobna do syna, niż do córki wskazywały to ostrzejsze rysy i roztrzepane włosy. Jednak cała trójka miała takie same symbole klanu na policzkach i brązowe włosy.

- Mogę już spojrzeć?

- Chwila – odpowiedziała kobieta, po czym postawiła na ziemi przed szatynem małego szczeniaka. Był biały, a jego uszy były brązowe.- Otwieraj.

Siostra chłopaka zabrała z jego oczu rękę, po czym cofnęła się o krok, by zrównać się ze swoją rodzicielką.

- Jako ośmiolatek z klanu Inuzuka dostajesz swojego własnego psa. Każdy z nas ma psa. Od teraz jesteś mężczyzną, Kiba – powiedziała z wyraźną dumą w głosie mama chłopaka.

- Mam psa, co?- Szatyn ukucnął przy szczeniaku, a ten szczeknął.

- Nazywa się Akamaru – dodała siostra chłopaka. (Aka-rudy, maru-koło)

Kiba powoli wyciągnął rękę w stronę szczeniaka. Dotknął delikatnie białej sierści na czubku głowy. Gdy pies nie stawiał oporu, szatyn zaczął go głaskać. Po chwili wstał i odwrócił się do mamy i siostry.

- Jest piękny, dziękuję.- Przytulił się do swojej jedynej rodziny.

- To oczywiste, nii-chan – odparła młodsza szatynka. (nii-san/-chan - brat)

***

Tak więc, idzie wszystko od nowa. Rozdziały będą pojawiać się co tydzień, jeśli pozwoli mi na to czas i wena. Do napisania ~ !