#1 - Codzienność z bliźniakami

W pewnym, ceglanym budynku, przed którym był ładny trawnik wraz z kilkoma drzewami, klasa 1-C właśnie miała końcówkę lekcji japońskiego. Szaro-włosy nauczyciel z lekarską maską na twarzy tłumaczył uczniom, co muszą powtórzyć do testu, który będą pisać w przyszłym tygodniu. Niebieskooki blondyn oparł głowę na ręce i zaczął się tępo wpatrywać w drzewo za oknem. Słuchał nauczyciela. Może nie z aż takim skupieniem, jak inni, ale słuchał. Nic nie zapisywał, wiedział, że ktoś da mu spisać. Ktoś na pewno.

- Radzę wam się tego dobrze nauczyć. Ocena z tego sprawdzianu to 50% waszej oceny końcowej – oświadczył uczniom nauczyciel.

- Nie bój nic, sensei (nauczyciel)! – wykrzyknął blondyn. – W zupełności starczą mi na to dwa dni! W ten sposób wszystko będę miał pod kontrolą.

- Pod kontrolą, hę? – spytał nauczyciel. – Ja bym to powiedział, że masz wszystko pod psem, patrząc na twoją pieską średnią.

- Hej, sensei! – oburzył się blondyn. – To nie jest śmieszne!

(Powyższy fragment zaczerpnęłam z mangi Konoha High School)

Po lekcjach – trawnik przed szkołą.

- O matko! – Ziewnęła różowo-włosa dziewczyna. – Jestem taka zmęczona!

- Ale pamiętasz, że idziemy dzisiaj do centrum? – spytała ją blondynka.

- Hai, hai. (Tak, tak) – odpowiedziała różowo-włosa. – Co tam u Saia? Czemu go dzisiaj nie było?

- Przygotowuje się do wystawienia prac na galerii w wakacje – odparła blondynka. – A jak tam, Sakura? Rozmawiałaś już z Sasuke?

- Nie – odparła lekko smutna Sakura.

- Tak dalej, a nie zagadasz do niego do końca liceum. – Blondynka wytknęła przyjaciółce język.

- Mówisz, jakby to było takie proste – burknęła Sakura.

- A nie jest? Daj spokój i po prostu zagadaj.

- Ino! – oburzyła się Sakura. –To Sasuke, nie jakiś... Naruto czy Shikamaru.

- Jeju, wyolbrzymiasz – odparła lekko zirytowana Ino. – Dobra, koniec tematu. Leć do domu i przyjedź do centrum o umówionej godzinie.

- Jasne, jasne. Pa.

Dziewczyny pomachały sobie na pożegnanie, po czym rozeszły się do swoich domów. Ino idąc chodnikiem myślała tylko i wyłącznie o Sakurze i Sasuke. Chciała pomóc przyjaciółce.

Zamyślona wpadła na kogoś. Przed upadkiem uratowały ją czyjeś ręce. Definitywnie męskie.

- Przepraszam, zamyśliłam się – powiedziała Ino podnosząc wzrok.

- Nic się nie stało – odparł chłopak, który uratował Ino. – Jestem Rin Okumura.

- Ino Yamanaka. – Dziewczyna się uśmiechnęła, chłopak również.

Ino się mu przyjrzała. Chłopak był wysoki, granatowe włosy były roztrzepane. Niebieskimi oczami lustrował blondynkę. Na lewym policzku miał dwa plastry.

- Przepraszam, muszę już iść, ale może się spotkamy? – spytał Rin.

- Chętnie. – Ino się uśmiechnęła. – Może wymienimy się numerami?

- Jasne.

Nastolatkowie podali sobie nawzajem komórki. Po wstukaniu ciągu numerek oddali telefony.

- To, do zobaczenia – powiedział Rin.

- Pa.

Rozeszli się w dwie strony. Uśmiechnięta Ino jeszcze raz obejrzała się za Rinem. Definitywnie go polubiła.

W tym samym czasie.

- Jesteś już spakowana, Tsuya? – spytała matka wchodząc do pokoju córki.

- Tak, mamo. Jestem gotowa na nową szkołę – odparła dziewczyna odrywając się od rysowania.

- Smutno ci, prawda?

Mimo posmutniałej miny, dziewczyna odpowiedziała nadal radośnie:

- E tam. – Machnęła lekceważąco ręką. – W sumie to się cieszę, że idę do nowej szkoły. Stara była... dziwna. Przynajmniej mam to szczęście, że dochodzę do nowej szkoły razem z Rinem i Yukio.

- Prawda. – Kobieta się uśmiechnęła. – A` propos, Shiro prosił, żebyś dzisiaj do nich wpadła.

Dziewczyna westchnęła.

- Czyli dzisiaj nie dokończę rysunku. No, szkoda.

Dziewczyna poprawiła na nosie okulary, po czym wstała.

- Jakbym nie wróciła na noc, to się nie martw – powiedziała do swojej rodzicielki przebierając się.

- Przecież idziesz do Shiro i chłopaków.

- Niby tak, ale wiesz... – dziewczyna zrobiła pauzę, żeby nadać swojej wypowiedzi ‘dramatyczności’. – Czasami zdarzają się wypadki.

Kobieta się tylko uśmiechnęła, po czym wyszła z pokoju. Tsuya rozczesała swoje jasno-różowe włosy, po czym splotła je w dwa warkocze. Dziewczyna opuściła pokój gasząc światło, po czym założyła swoje ulubione miętowe trampki i wyszła z mieszkania. Tsuya założyła na uszy duże, pomarańczowe słuchawki i włączyła byle jaką piosenkę. Wyszła z bloku. Dopiero co robiło się ciemno, ulice nie były przepełnione. Tsuya powoli szła do miejsca, które odwiedza od dziecka – Klasztor Południowego Krzyża, gdzie mieszkali jej kuzyni razem z ich przybranym ojcem, Shiro.

Na Tsuyę przed bramą czekał Yukio. Jak zwykle cierpliwie.

- Yuki-chan! – zawołała wesoło różowo-włosa.

- Zaczynam ubolewać nad tym, że znasz Shiemi. I to bardzo.

- No co? Przecież to takie kawaii ~ (kawaii – słodkie, urocze) - powiedziała melodyjnie Tsuya denerwując tym kuzyna.

- Dobra, nie ważne. Oto-san (ojciec) czeka na ciebie w jadalni. Ja muszę iść po nii-sana (brata). – Yukio poprawił okulary.

- Znowu się wpakował w kłopoty, co? – spytała cicho Tsuya.

- Tak. Znowu go będę opatrywał. – Yukio lekko się uśmiechnął.

- Powodzenia.

Tsuya weszła do domku przylegające do bocznej ściany kościoła. Yukio odszedł w tylko sobie znanym kierunku.

- Shiro! – zawołała Tsuya. – Już jestem!

Dziewczyna zdjęła buty i weszła dalej. W domu nikogo nie było, skierowała się do jadalni, gdzie miał czekać na nią przybrany ojciec kuzynów.

Rzeczywiście, Shiro był w jadalni. Teraz Tsuya nie dziwiła się, że nie odpowiedział, kiedy zawołała. Cóż, gdy twoja głowa leży na blacie, a ty cicho pochrapujesz, to chyba nie krzyczysz, co? Tsuya cicho zachichotała, po czym wzięła szklankę z suszarki i napełniła ją do połowy wodą. Z chytrym uśmiechem na ustach wylała zawartość naczynia na głowę i plecy księdza, po czym oparła się o blat kuchenny odstawiając szklankę.

Shiro gwałtownie się obudził, po czym rozejrzał się po pokoju poszukując sprawcy.

- A, to ty – odetchnął, gdy zobaczył Tsuyę.

- Co, nie cieszysz się, że mnie widzisz? – zapytała dziewczyna z udawanym bólem siadając naprzeciwko Shiro.

- Szczerze? Wylałaś na mnie wodę, chyba się nie cieszę.

- Niewdzięcznik – burknęła Tsuya, na co Shiro się uśmiechnął. – Po co miałam przyjść?

- Mam prośbę. Uzgodniliśmy, że przydałoby się zmienić witraże w oknach.

- I co ja mam do tego? – spytała Tsuya bawiąc się figurką kota, która leżała na stole.

Shiro westchnął.

- Chciałbym, żebyś je namalowała, bo żaden z naszych księży nie umie rysować. Oczywiście, po wykonaniu pracy zapłacę ci 5.000 yenów (ok. 200 zł.) – dodał, gdy Tsuya popatrzyła na niego pytającym wzrokiem.

- Moja mama powiedziałaby, że mam nie brać kasy, tylko z własnej dobroci wam narysować nowe witraże, jednak lubię z tobą robić interesy, umowa stoi. – Tsuya się uśmiechnęła. - Do kiedy mam wam dać rysunki?

- Masz miesiąc. Tu masz wymiary. – Shiro podał Tsuyi kartkę, a dziewczyna na nią zerknęła.

- Duże są, ale ok. Jakoś je wypełnię.

Shiro chwilę się nie odzywał, kiedy Tsuya myślała nad witrażami. W końcu ksiądz jej przerwał:

- Zostaniesz na kolacji?

- Jeśli Rin gotuje, to tak. Inaczej w popłochu uciekam do domu – odparła, na co razem z Shiro się zaśmiała.

- Jeśli wróci w stanie używalności, to będzie gotował. Jak nie, to masz problem.

- Oby wrócił cały. Wiesz, jutro nowa szkoła i tak dalej.

- Tak, mam nadzieję, że przynajmniej w tej szkole będzie się uczył.

- Serio? – Tsuya podniosła jedną brew. – Chcesz, żeby się dobrze uczył w takiej prestiżowej szkole jak Liceum Konoha? Czytałeś ich reputację?

- Oczywiście, że tak, ale wiesz. Idzie tam też Yukio. Może coś z tym zrobi.

- Szczerze, to wątpię.

- Jesteśmy! – usłyszeli Shiro i Tsuya.

Obydwoje w tym samym czasie wstali i szybko opuścili jadalnię. Weszli do holu, w którym zastali cztery osoby. Oprócz Yukio i Rina była też tam dwójka chłopaków. Jeden miał równie różowe włosy, co Tsuya, a drugi miał ciemno-brązowe włosy z żółtymi pasemkami.

- O, Tsuya! – Uśmiechnął się Rin, gdy zobaczył dziewczynę. – To Bon – Tu chłopak wskazał na chłopaka z pasemkami – i Shima. – wskazał na drugiego – Chłopaki, to Tsuya, moja kuzynka.

- Cześć – przywitał się Bon siląc się na uśmiech, jednak tylko przyłożył rękę do żeber. Z jego nosa leciała strużka krwi.

- Wybacz mu – roześmiał się Shima. – Oberwał najgorzej, chyba ma połamane żebra.

- Może wejdziecie dalej, a nie będziecie siedzieć w holu? – spytał Shiro.

Wszyscy przeszli dalej. Na początku Shiro, potem Yukio podtrzymujący Rina i Shima prowadzący Bona. Na końcu szła Tsuya. Weszli do salonu. Chłopaki usiedli na kanapie i fotelach.

- Pójdę po apteczkę – powiedział Yukio, który był cały i zdrowy.

- Więc – zaczął Shiro. – Z kim się biliście?-

- Z tym gostkiem, co zawsze, tato –odparł Rin. – Jak on miał... ? Nie pamiętam już.

Shiro westchnął. Do pokoju wrócił Yukio z małym pudełeczkiem w dłoni.

- Tsuya, pomożesz mi? – poprosił dziewczynę.

- Jasne, Yuki-chan.

Tym razem to Yukio westchnął, po czym oddał dziewczynie garść plastrów i bandaż.

- Zajmij się Shimą, ja zobaczę, co jest Bonowi.

- Ej! A mną kto się zajmie? – spytał Rin.

- Poczekaj chwilę, nie umierasz – odparła Tsuya.

- A Bon i Shima niby tak?

- Nie pyskuj – odpowiedziała Tsuya. Dziewczyna podeszła do Shimy. – Gdzie cię boli? – zapytała.

- Tu i tu. – Shima wskazał miejsca.

- Ok.

Shiro się ulotnił, a Rin westchnął czekając na swoją kolej. Yukio zajmował się Bonem.

Tsuya materiałem nasączonym wodą utlenioną przemywała Shimie rany. Chłopak co chwila syczał, na co dziewczyna cicho chichotała.

- Hahaha, bardzo śmieszne – burknął Shima.

- No, śmieszne – odpowiedziała Tsuya.

Dziewczyna zakończyła pracę zaklejając rany plastrami.

- No,gotowe – powiedziała przyklejając ostatni plaster. Dziewczyna otarła wierzchem ręki pot z czoła. – Żyjesz jeszcze, Rin? – spytała Okumurę.

- Nie – odparł chłopak.

- Aha, czyli skończyłam już pracę?

- Nie. Dawaj mnie wreszcie opatrz. – Chłopak westchnął. Chciał dzisiaj może gdzieś wyjść z Ino, poznać ją, ale znowu się wplątał w bójkę. No, ale przyjaciołom się pomaga, prawda? Pewnie od jutra nie będzie miał czasu, gdy będzie chodzić do nowej szkoły.

- Już, już.

Z Rinem Tsuya miała mało roboty. Tylko kilka plastrów. Dwa na rękach i po jednym na nodze.

- To co? – spytała dziewczyna po skończonej pracy. – Rin, rozumiem, że ty gotujesz kolację?

- Mogę. – Chłopak wzruszył ramionami. – Chłopaki, zostaniecie?

- Musimy się juz zbierać – odpowiedział Shima za siebie i Bona.

- Ok. Do zobaczenia.

Bon i Shima wyszli. Yukio ich odprowadził. W pokoju zostali Tsuya i Rin.

- Jeju, nie myślałam, że ten dzień będzie taki...

- Jaki? Męczący? Dziwny?

- Tak, chyba tak. Ale wiesz, przywykłam trochę, skoro jesteś moim kuzynem. – Tsuya i Rin się roześmiali.

Do pokoju wszedł Shiro.

- Rin, idziesz robić tą kolację, czy nie? Jestem głodny, Tsuya na pewno też.

- Idę, idę.

Wszyscy poszli do kuchni. Przy stole czekał już na nich Yukio.

- To, co chcecie? – Zatarł ręce Rin. – Omlety? Naleśniki? Kanapki? Gyros? Kurczak?

- Uspokój się – powiedział lekko rozbawiony Yukio.

- A więc? Na co masz ochotę, Yuki-chan ~ ? – spytała melodyjnie Tsuya. Widząc zdenerwowanego Yukio, Rin, Shiro oraz różowo-włosa się zaśmiali.

Następnie Rin razem z Tsuyą zabrali się za robienie sushi, przy czym było pełno zabawy. Tak właśnie oto wyglądała codzienność z bliźniakami Yukio i Rinem. No, i z resztą. Ale, nikomu to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie, cieszyli się.

***

Ta-dam! I okazało się, że nie będą tu bohaterowie tylko z Naruto (wszyscy inni oprócz Tsuyi, tórą wymyśliłam pochodzą z anime Ao no Exorcist). Pewnie wsadzę tu więcej anime, no ale cóż ^^
Minnou, szablon piękny *.* Dziękuję za wenę :D Saso będzie jak najwięcej, nie martw się ^_^ O to chodziło, żeby był kawaii ~ :3 Ach, przepraszam, ale skoro to Cię aż tak zasmuciło, to chyba nie będziesz wesoła za chyba dwa, może jeden rozdział, bo wyda się coś jeszcze. Ale na to czekaj.
Do napisania ~ ;3

 Rin <3